Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/66

rzył skrzynię, gdzie była mąka, wydzielił miarkę i dodał kilka uncyj masła do poprzednio ukrajanego kawałka.
 — Trzeba będzie drzewa na rozpalenie w piecu, rzekła nieubłagana Nanon.
 — Więc dobrze, weź, odparł melancholijnie, ale w takim razie zrobisz nam ciasto z owocami i upieczesz cały obiad w piecu; w ten sposób nie będziesz rozpalała dwa razy.
 — Juści, odparła Nanon, nie potrzebuje mi pan mówić.
 Grandet objął swego ministra spojrzeniem niemal ojcowskiem.
 — Panienko, krzyknęła kucharka, będziemy mieli placek.
 Stary Grandet wrócił niosąc owoce i ułożył porcję na stole kuchennym.
 — Widzi pan, rzekła Nanon, jakie ładne buciki ma panowy bratanek. Co za skóra, a jak to pachnie! Czem to się czyści? Czy wziąć panowe smarowidło na jajku?
 — Nanon, ja myślę, że jajko zepsułoby tę skórę. Zresztą powiedz mu, że ty nie wiesz, jak się czyści safian, — a tak, to jest safian! — wtedy sam kupi w Saumur tego co trzeba aby się błyszczały. Słyszałem, że oni dodają cukru do szuwaksu, żeby nadać glans.
 — To prawie do jedzenia, rzekła służąca podnosząc buty do nosa. O, o, pachną jak woda kolońska naszej pani. To zabawne!
 — Zabawne! rzekł stary; tobie się wydaje zabawne pakować w buty więcej pieniędzy, niż ich wart ten który je nosi.
 — Proszę pana, rzekła Nanon, gdy stary, przyniósłszy drugą porcję owoców, zamknął skrzynię, czy pan nie każe ugotować ze dwa razy na tydzień rosołu z przyczyny pańskiego...
 — Owszem.
 — Trzeba mi będzie iść do rzeźnika.
 — Nie potrzeba, zrobisz rosół z drobiu, dzierżawcy ci dostarczą. Powiem Cornoillerowi, aby nastrzelał kruków; z tego jest najlepszy rosół.
 — Czy to prawda, proszę pana, że one jedzą trupy?