Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/146

 — Żartujesz, Eugenjo.
 — Nie.
 — Kroćset fur beczek!
 Kiedy bednarz tak zaklął, podłoga się trzęsła.
 — Matko najświętsza! pani nasza blednie, krzyknęła Nanon.
 — Mężu, twoje gniewy wpędzą mnie do grobu, rzekła biedna kobieta.
 — Ta ta ta ta, wy tam, w waszej rodzinie, nie umieracie nigdy! — Eugenjo, coś ty zrobiła ze swojem złotem? krzyknął idąc ku niej.
 — Ojcze, rzekła dziewczyna u kolan pani Grandet, matka moja cierpi. Nie zabijaj jej ojcze, patrz.
 Grandet przeraził się bladości rozlanej po licach żony, wprzód tak żółtej.
 — Nanon, pomóż mi się położyć, rzekła matka słabym głosem. Umieram.
 Nanon podała ramię pani, tak samo Eugenja, i nie bez wielkiego trudu zdołały ją zaprowadzić na górę, bo omdlewała przy każdym kroku. Grandet został sam. Mimo to, w chwilę potem, wszedł na kilka schodów i krzyknął:
 — Eugenjo, skoro matka się położy, zejdziesz tutaj.
 — Tak, ojcze.
 Zeszła niebawem, uspokoiwszy matkę.
 — Moje dziecko, rzekł Grandet, powiesz mi, gdzie jest twój skarb.
 — Ojcze, jeżeli robisz mi podarki, których nie jestem całkowitą panią, odbierz je, odparła zimno Eugenja, biorąc napoleona z kominka i podając mu go.
 Grandet chwycił żywo pieniądz i wpuścił go do kieszeni.
 — Myślę sobie, że już ci nic nie dam więcej, rzekł. Ani tycio! dodał, strzelając paznogciem o ząb. Gardzisz zatem swoim ojcem, nie masz do niego zaufania, nie wiesz, co to jest ojciec?