cierzyńskie posunięte do ostatnich gnanie stałoby się dla jej życia rozgrzeszeniem; jest wielu ludzi tkliwego serca, którzy darowują wszystko wybornej matce. Kochała syna tem lepiej, ile że nie miała już nic innego do kochania. Jerzy de Maufrigneuse jest zresztą z tych dzieci, które mogą głaskać wszystkie macierzyńskie próżności; toteż, księżna uczyniła dlań wszelkie poświęcenia. Zdobyła się dla Jerzego na stajnię i remizę, ponad któremi najmował on sam apartamencik, złożony z trzech rozkosznie umeblowanych pokoi; nałożyła sobie wiele prywiacyj, aby zachować dlań konia pod siodło, kabryolet i małego grooma. Sama zatrzymała jedynie pokojówkę, za kucharkę zaś dawną dziewczynę kuchenną. Groom młodego diuka miał wówczas służbę nieco ciężką. Toby, dawny groom nieboszczyka Beaudenord — taki bowiem koncept obiegał w świecie na poczet tego zrujnowanego eleganta — ów młody groomik, który, w dwudziestu pięciu latach, zawsze uchodził za czternaście, musiał znaleźć czas ma chędożenie koni, czyszczenie kabryoletu lub tilbury, towarzyszenie swemu panu, sprzątanie mieszkania i wystawanie w pokoju księżnej — dla oznajmiania gości, jeżeli, przypadkiem, oczekiwała uroczystszej wizyty. Kiedy się pomyśli, czem była, za Restauracyi, piękna diuszessa de Maufrigneuse, jedna z królowych Paryża, królowa pełna blasku, której zbytek zawstydziłby może najbogatsze damy Londynu, było coś
