Strona:PL Balzac-Jaszczur.djvu/176

 Poczem, zwracając się do przedsiębiorcy:
 — Pan de Valentin, dodał wskazując na mnie, mój przyjaciel: przedstawiam go panu jako przyszłą sławę naszej literatury. Miał swego czasu ciotkę, bardzo dobrze postawioną na Dworze, margrabinę, i od dwóch lat pracuje nad rojalistyczną historją Rewolucji.
 Poczem, nachylając się do ucha tego osobliwego handlarza, rzekł:
 — To talent całą gębą, ale zarazem głuptasek, który gotów byłby sporządzić panu pańskie pamiętniki, imieniem swojej ciotki, po sto talarów za tom.
 — Zgoda, odparł tamten poprawiając krawatkę. — Garson, cóż moje ostrygi?
 — Tak, ale da mi pan dwadzieścia pięć ludwików komisowego i zapłaci mu pan jeden tom zgóry, dodał Rastignac.
 — Ani mowy. Dam tylko pięćdziesiąt talarów, aby mieć pewność szybkiego otrzymania rękopisu.
 Rastignac powtórzył mi z cicha tę handlową rozmowę. Poczem, nie pytając mnie o zdanie, odparł:
 — Zgadzamy się. Kiedy będziemy mogli się z panem zobaczyć aby dobić sprawy?
 — Hm... Przyjdźcież tutaj na obiad, jutro, o siódmej.
 Wstaliśmy. Rastignac rzucił napiwek garsonowi, włożył rachunek do kieszeni i wyszliśmy. Byłem zdumiony lekkością, beztroską, z jaką sprzedał moją czcigodną ciotkę, margrabinę de Montbauron.