Ta strona została uwierzytelniona.
KRZYŻ
MŁOT
Matce
Czuję Twój młot przejrzysty — Panie,
kiedy mnie kruszy z nocy w noc
i wiem: gdy skruszy — zmartwychwstanie
niebieski klon.
Jesteś jak mistrz — rzemieślnik, który
wykuwa tam, gdzie widzi formy
i zetnie tam, gdzie głaz oporny,
a żywy wzniesie wgórę.
I widzę kościół wszechstworzenia: —
gotycki łuk po łuku wznosisz
w powietrzu kując kształty przemian
i słup wielości.
Widzę dojrzałe już i pełne
ptaki i drzewa syte dłuta,
a ja — czy jestem w nieśmiertelność
ból i pokuta?
A ja, czy zawsze niedojrzały,
abym ja — ognia pełen dzban
tak pod twym młotem stał się trwały
jak zasklepienie niebem ran?
I pada młot Twój ostateczny,
aż ciało stanie ziemi-puch.
A ja — czym taki posąg-duch,
że mi przez ból — być posąg wieczny?
