Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/43

 — Mniéj niż ty sam dla siebie.
 — Ja? — ciekawym dlaczego.
 — Niedość ci, że cię ludzie czernią, sam czernisz się co rano.
 — A i ty tu jesteś? — rzekła zwracając się nagle do przechodzącéj damy.
 — Zkądże ty mnie znać możesz? odparła zaczepiona z kwaśną miną.
 — Nosiłam od ciebie liściki do..... tu szepnęła jej coś do ucha. Dama skrzywiła się jeszcze widoczniéj.
 — Jakże żałuję, mówiło daléj nielitościwe domino, że nie mogę widzieć twojéj twarzy, zrumienionej w tej chwili.
 — Cóż ci przeszkadza?
 — Warstwy blanszu, które zakryły twoje wdzięki jak Pompeję. Biedny ten twój płatny satellita! umrze i nie zobaczy téj, którą ukochał. Bo to, co on kocha, nie jest tobą, a to co jest właściwie tobą, tego by pewnie i za bajońskie sumy nie pokochał.
 — Impertynentka — rzekła dama i zwróciła się w przeciwną stronę.
 — A, tu znów idzie kontrast tamtéj, pisknęło domino zbliżając się do przekwitłéj oddawna elegantki wyróżowanéj, co ją robiło podobną do kwiatu po pierwszych mrozach trzymającego się jeszcze na uschłéj łodydze — ta się znowu ciągle rumieni za to, co robi, a rumieniec sprowadza z najlepszéj fabryki