Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/13

 Kudłaty popatrzył nań z podełba i zmięszał się.
 — No, siewrany czy nie? ofuknął tamten.
 — Siewrany, — powtórzył machinalnie kudłaty.
 Rudy pociągnął go do szynkfasu.
 — Daj tam pani wódki.
 Wziął kieliszek i napił się do kudłatego.
 Ten nie dał się długo prosić, schwycił kieliszek, przechylił duszkiem i splunął.
 — Klawa hara (wódka) — prawda?
 — Klawa, tylko jej niewiele. Takie kieliszki powinniby na sznurkach wiązać, żeby ich człek nie połknął razem z harą.
 — To szelma andrus (złodziej) z ciebie, chcesz się zchirzyć (spić się) przed robotą.
 I palnął go silnie w ramię. Kudłaty cofnął się przed tą oznaką życzliwości, a cofając się nadeptał na nogę jakiejś dewotce w podszarzanej salopie, która również częstowała się anyżówką ze swoim towarzyszem wyglądającym z miny na ekslokaja.
 — A bodajeś z piekła nie wyjrzał — wrzasnęła — a czy ślepy, czy co! — a to szelma niezgraba! na sam nagniotek mi wlazł!
 — Milcz babo, bo w mordę zamaluję, — wtrącił rudy, stając w obronie swego towarzysza.
 Dewotka rzuciła mu spojrzenie wściekłe, jadowite. Już, już miała wybuchnąć.