szcza zaś przy kaszlu, jako wykrztuśnik. W tymże celu można używać sok bukwicy zmieszany z wodą miodową lub syrop (½ litra destylowanej wody, zmieszanej z sokiem z bukwicy i 270 gr cukru lodowatego).
ZEWNĘTRZNIE używa się bukwicy na okłady przy wywichnięciach. Liście i kwiaty stosowane są do mieszanek ziołowych na choroby dróg oddechowych. Ziele drobno roztarte używa się jako proszek na kichanie. W Rzymie (za Augusta) korzeń i liście bukwicy słynęły jako lekarstwo na 47 chorób. We Włoszech i Hiszpanii zachowało się do dziś przysłowie:
„Sprzedaj suknię i kup betoniki“.
CENA: 100 kg ziela (Herba Betonicae) 40—70 zł.
J. — Dorasta do 70 cm wysokości. Cała roślina szorstko owłosiona. Liście dolne odwrotnie jajowate, węższe ze strony szypułki; wyższe łodygowe — podłużne, naprzemianległe; wszystkie nieco kędzierzawe. Kwiaty na wierzchołkach gałązek, zwykle błękitne, niekiedy białe lub czerwonawe. Korona rozłożysta, zamknięta pięcioma łuszczkami. Nasiona jajowate, czarne, w bruzdy. Cała roślina soczysta i mięsista. Smak i zapach ogórkowe, słonawe.
ROŚNIE dziko w ogrodach. Pochodzi z Azji Mniejszej, obecnie zdziczały rośnie w całej Europie, lecz tylko na dobrej ziemi.
UPRAWA: W pasiekach, na pulchnym i żyznym gruncie; w ogrodach, w miejscach niezbyt suchych i słonecznych. Wymaga przetrawionego nawozu. Sieje się rzadkim rzutem w jesieni lub na wiosnę, o ile możności z innymi roślinami miododajnymi, w rządki co 25 cm.
KWITNIE od czerwca do sierpnia.
