ROŚNIE dziko na brzegach rzek, stawów, po mokrych łąkach, zaroślach, rowach.
UPRAWA. Hoduje się w ogrodach, jako roślina ozdobna. Lubi glebę wilgotną, bogatą w próchnicę. Nawożenia nie wymaga. Siać wprost na miejsce przeznaczenia. Można też rozmnażać z kłączy, wykopanych na łące.
KWITNIE w czerwcu i lipcu, niekiedy powtórnie w październiku.
ZBIERA SIĘ liście przed kwitnieniem lub w jesieni, kwiaty zaś zupełnie rozwinięte. Suszy się liście w cieniu i w miejscu przewiewnym. Kwiaty suszyć luźnie na sitach. Przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach z białej blachy.
SKŁADNIKI: Olejek lotny, garbnikowy i salicylowy, niedokwas żelaza, fosforan wapniowy. Liście nie zawierają olejku eterycznego.
DZIAŁA napotnie i moczopędnie, ściągająco, przeciwgorączkowo, krzepiąco; pobudza narządy trawienia.
UŻYTEK. Herbatę z kwiecia pije się w chorobach pęcherza i nerek, przy wodnej puchlinie (środek ludowy), podagrze i gośćcu (reumatyzmie). Odwar z liści (10 gr na litr wody) dobry na biegunkę; w tym samym celu używano dawniej także odwaru z korzenia.
Liście i kwiaty są domowym środkiem na poty.
Zewnętrznie używa się naparu ziela i korzeni do okładów na rany (ukąszenia), do irygacji pochwowych przy białych upławach, do okładów i przepłukiwań przy fistułach i do klizm ściągających.
CENA: 100 kg kwiecia (Flores Spireae) 80—150 zł; liści (Herba Spireae) 50 zł.
B. — Korzeń wrzecionowaty, rozgałęziony, gruby, mięsisty i soczysty, z wierzchu czarny, wewnątrz biały, łatwo i rów-
