K. — lub O. — Krzew rosnący powoli; zwykle nie przerasta wysokości człowieka, niekiedy jednak na starość wyrasta w drzewo, podobne z daleka do świerka. Kora łuszcząca się, czerwonawo-brunatna. Gałązki wzniesione, odstające, trójkanciaste, nie tracące zieleni. Liście iglaste, mocno kłujące na końcach niebieskawo-zielone. Kwiaty rozdzielno-płciowe: męskie — drobne, żółte szyszeczki, pokryte pyłkiem, obficie sypiącym się za potrząśnieniem, żeńskie — mniejsze, zielonawe, o szyszeczkach okrągłejszych. Owoc (dojrzewający w drugim roku) jagoda, mięsista, ciemnogranatowa, o trzech nasionach. Smak słodkawy; zapach balsamiczny.
ROŚNIE dziko w lasach, na stokach gór, pastwiskach i pustkowiach; sadzi się w ogrodach.
KWITNIE w kwietniu i maju.
ZBIERA SIĘ jagody, gdy dojrzeją, tj. dopiero w drugim roku najlepiej już po przymrozkach, zbijając lekkim kijem na podścielone płachty. Suszy się na strychu. Gdy wyschną przebiera się z zanieczyszczeń i niedojrzałych jagód.
SKŁADNIKI: Olejek lotny, dużo cukru, żywica, wosk, guma, octan potasowy, jabłeczno-kwaśny wapń.
DZIAŁANIE: Pobudza apetyt, działa moczopędnie, podnieca z lekka układ nerwowy i skórę, czyści krew (jagody łącznie z młodymi wypustkami krzewu).
UŻYTEK wewnętrzny, z jagód, niekiedy z drewna. Ks Kneipp zaleca żucie jagód jako środek na złe trawienie (pierwszego dnia 4, do dwunastego dnia co dzień po jednej więcej, potem od 13 dnia co dzień po jednej mniej). W małych dozach działa dodatnio przy chorobie wątroby. W początkach wodnej puchliny i dla oczyszczenia krwi zaleca się herbatę z jagód i młodych gałązek (w bardzo małych dozach).
