Otóż o częściach tragedyi, których jako jéj postaci używać trzeba, poprzednio mówiliśmy, pod względem zaś ilości i rozróżnienia oddzielnie ustępów są one następujące: prolog, epizod, exodos i pieśni chóru, do których należy parodos i stasimon. Te części są wszystkim tragedyom wspólne, niektórym zaś tylko właściwe są: pieśni śpiéwane na scenie i śpiéwy kommatyczne. A prolog jestto cała część tragedyi przed pojawieniem się chóru, epizod część cała tragedyi pomiędzy całymi pieśniami chóru, a exodos cała część tragedyi, po któréj pieśni chóru już nie ma. Z pomiędzy zaś pieśni chóru jest parodos piérwszą recytacyą całego chóru, a stasimon pieśnią chóru bez wiérszy anapestycznych i trochaicznych, śpiéw zaś kommatyczny jestto wspólna pieśń żałobna chóru i osób na scenie.
O częściach zatém tragedyi, których używać trzeba, poprzednio mówiliśmy, pod względem zaś ilości i rozróżnienia oddzielnie ustępów, są częściami tragedyi ustępy co dopiéro wymienione[1].
Z porządku rzeczy wypada dodać do uwag właśnie poczynionych przestrogi, ku czemu zmierzać i czego strzéc się powinni układający pomysły i jakim sposobem osiągnie się cel tragedyi. Skoro zatém układ tragedyi najpiękniejszéj powinien być nie prosty, ale zawikłany i ponieważ powinien być naśladowaniem spraw wzbudzających trwogę i litość, gdyż to jest właściwością naśladowania w tym rodzaju przeprowadzonego: rzeczą jest jasną najprzód, że nie należy wprowadzać ani ludzi cnotliwych, jak stają się ze szczęśliwych nieszczęśliwymi, bo to ani trwogi nie budzi ani litości, lecz oburzenie — ani niegodziwych, jak stają się z nieszczęśliwych szczęśliwymi, bo to ze wszystkiego najmniéj nadaje się do tragedyi, gdyż nie ma tu żadnego z warunków ko-
- ↑ Rozdział ten cały przerywa zupełnie związek; niepodobna jednak dzisiaj oznaczyć miejsca, w którém się pierwotnie w Poetyce znajdował.
