Strona:PL Antologia współczesnych poetów polskich (1908).djvu/288

tajemne dzieje, co już wonczas były,
z poczuciem krzepkiej, niestarganej siły.

Ucisz się, człeku, rozewrzyj oczy.
 Patrz: kłosy stoją;
w złotawej fali poszum się toczy,
 i śpiewa pieśń swoją
niewyrażoną żadnym dźwiękiem słów.
Szumie zbożowy, płyń i graj i mów

W polu wieść mądra, jeno czerpać chciej
 kłosy się złocą;
dojrzewa nizki obszar żytnich kniej
 niezmienną mocą...
Strąć z swoich oczu zmorę ciężkich snów,
chciej, otwórz serce: będziesz sercem zdrów.

Stanie-ć się zwolna głodu sycenie,
 jakby przez święty chleb,
jeno zmyj w słońca złej woli cienie
 i smętek serca grzeb;
bądź gorzkiej myśli swojej pilny stróż:
słuchaj, gdy mówi do cię mądrość zbóż.

Może ku tobie wtedy płynąć będzie
 potężny wiew,
słodycz żywota, który po krawędzie
 ziemi i głębie trzew