_P63_extracted_image.jpg)
Przed tygodniem obchodziłyście tak wielką dla Kościoła, a tak drogą dla serc waszych pamiątkę, to jest uroczystość zranienia serca świętej waszej Matki Teresy. Uprzytomniałyście sobie tę błogą chwilę, w której Serafin ognistą strzałą przeszył serce Serafina ziemi; a którą to chwilę macie przedstawioną i na tym tu obrazie w ołtarzu. Św. Matka Teresa często czuła przy sobie obecność Aniołów, ale ich nie widziała, raz tylko jeden, jak to sama opisuje, ujrzała Anioła w postaci większej, jak dziecka, trzymającego w ręku strzałę, którą uderzył w Jej serce. Za gwałtownym uderzeniem uczuła ból tak niezmierny, iż zdawało się, jakby za każdym razem serce wyrywano sztucznemi obcęgami: jednak słodycz, spowodowana tą boleścią była tak przyjemną, niewypowiedzianą, iż pragnęła cierpieć tę mękę ustawicznie, by nieustawała i ta nadziemska, niewypowiedziana słodycz... Rozważanie tego wielkiego zdarzenia w życiu Tej Seraficznej Dziewicy, podaje nam do szczególnego zastanowienia się, myśl przedziwnie słodką dla każdego
