3. Czy można powiedzieć, że Bóg jest nieskończony?
„Określenie niezupełne. Ubóstwo języka ludzkiego jest niewystarczające, nie dozwala ono wyrażać rzeczy, które przechodzą zakres jego wiedzy.“
Bóg jest nieskończonym w swej doskonałości, ale nieskończoność jest pojęciem oderwanem; mówić przeto, że Bóg jest nieskończonością, znaczy brać przymiot za przedmiot lub określać nieznaną rzecz za pomocą innej, jeszcze mniej znanej.
4. Dowody istności Boga, gdzie się znajdują?
„W twierdzeniu, którego używacie w waszych naukach: że nie ma skutku bez przyczyny. Szukajcie przyczyny w tem wszystkiem, co nie jest dziełem człowieka, a sam rozum resztę dopowie.
Wystarcza rzucić okiem na dzieło stworzenia, aby wierzyć w Boga. Świat istnieje, przeto musi być przyczyna istnienia. Wątpić w istność Boga, jest to nie uznawać tego, że skutek ma swoją przyczynę lub dowodzić, że „nic“ mogło stworzyć „coś“.
5. Jaki wniosek da się wyprowadzić z poczucia intuicyjnego, na mocy którego każdy człowiek przechowuje w sobie przekonanie o istności Boga?
„Ten, że Bóg istnieje; bo jakże mogłoby zrodzić się w nim uczucie, na niczem nie oparte? Ciąg to dalszy zasady, że nie ma skutku bez przyczyny.“
6. Poczucie wewnętrzne, które przechowujemy w sobie o istności Boga, czy nie pochodzi przypadkiem z wychowania lub pojęć nabytych?
„Jeśliby istotnie tak było, dlaczegóż dzicy wasi posiadają podobneż pojęcia?“
Gdyby przeczucie o istnieniu najwyższej istoty miało być tylko skutkiem otrzymanego wychowania, to nie byłoby ono powszechnem, i istniałoby tylko jako wiadomość naukowa, u tych, co wychowanie otrzymali.
