Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/249

—   249   —

 — Księżna?
 — Tak — odrzekł Saint-Agnan.
 — I myślisz, że ona porozumiała się z Bragelonnem, tak dalece, że mu opowiedziała szczegóły?
 — Może jeszcze coś więcej.
 — Coś więcej?... dokończ!
 — Może mu towarzyszyła.
 — Dokąd? na dół... do ciebie?
 — Czy myślisz, Najjaśniejszy Panie, że to jest niepodobieństwem?
 — Ależ!
 — Wiesz, Najjaśniejszy Panie, że księżna lubi perfumy nade wszystko różane.
 — Wiem!
 — Otóż cały mój pokój pełny jest tego zapachu.
 Król zamyślił się.
 Saint-Agnan znów ruszył ku drzwiom, lecz i tym razem król go zatrzymał.
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie, przeszło od godziny czekają na mnie około Reformatów, i będę zhańbiony jeżeli tam nie pójdę.
 — Pierwszym zaszczytem szlachcica jest posłuszeństwo dla króla. Rozkazuję, żebyś pozostał.
 — Ha, jak się podoba Waszej Królewskiej Mości.
 — Zresztą, chcę zupełnie wyjaśnić tę sprawę, chcę wyjaśnić, kto z taką śmiałością zażartował ze mnie i dostał się do moich najtajniejszych pokojów. Tych, którzy to zrobili, nie ty, panie Saint-Agnan, ukarzesz, bo oni nie na twój, lecz na mój honor nastają.
 — Ale jakże postąpić z panem de Bragelonne, Najjaśniejszy Panie? Przecież on mnie będzie szukał i...
 — Ja z nim pomówię o tem, albo każę z nim pomówić tego jeszcze wieczora.
 — Błagam Waszą Królewską Mość o przebaczenie.
 — Panie hrabio — rzekł król, marszcząc brwi — dość dłu-