Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/232

—   232   —

 — Moje zdanie... Dobrze, ale objaśnij mi trochę myśl twoją — odpowiedział Porthos.
 — Chciałem powiedzieć, co robisz, kiedy zajdzie jaka sprzeczka między twymi przyjaciółmi i obcymi.
 — Jak tylko moi przyjaciele mają sprzeczkę, ja wyznaję zawsze jednakową zasadę!
 — Jaką?
 — Że czas stracony nigdy nie jest powetowany, i że nigdy żadna sprawa tak dobrze się nie załatwia, jak wtenczas, kiedy się jest jeszcze w samym ogniu sprzeczki.
 — Więc jakże to przeprowadzasz?
 — Idę więc do przeciwnika i powiadam mu: „Panie! niepodobna, abyś nie pojmował, do jakiego stopnia obraziłeś mego przyjaciela“.
 Raul zmarszczył brwi.
 — Niekiedy, a nawet często, przyjaciel mój nie był nawet obrażony, lecz sam pierwszy obraził, osądź więc, czy mowa moja nie jest zręczną.
 I Porthos zaśmiał się na całe gardło.
 — O! — rzekł Raul zniecierpliwiony.
 — Panie — mówię doń tedy — skoro wiesz, że jest obraza, jesteśmy pewni zadośćuczynienia. Odtąd między moim przyjacielem i panem będzie uprzedzanie się w grzecznościach. Jestem zatem upoważniony dać ci miarę długości szpady mojego przyjaciela.
 — Co? co? — rzekł Raul.
 — Czekajże!... długości szpady mego przyjaciela. Konie są przed gankiem, mój przyjaciel jest tam i czeka z niecierpliwością pańskiego uprzejmego przybycia, i zabieram pana z sobą; po drodze wstępujemy po jego sekundanta i sprawa jest ułożona.
 — I! — rzekł Raul, blady ze złości — godzisz pan przeciwników na placu?
 — Co? co? — rzekł Porthos — godzić? a to na co?
 — A przecież mówisz, że sprawa jest ułożona.
 — Bez wątpienia, gdyż mój przyjaciel czeka.