Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/210

—   210   —

 — Kogo Jaśnie wielmożny pan oczekuje?
 — Zdawało mi się, że pan chcesz mi coś powiedzieć?
 — Oh! oh! — rzekł w duchu Vanel — rozmyślił się!... jestem zgubiony!
 — No, powiedz otwarcie, panie Vanel: Czy kupno nie jest trochę przytrudne dla ciebie?
 — Zapewne, jaśnie wielmożny panie, 1,500,00 liwrów to wielka suma.
 — Tak wielka — rzekł Fouquet — że namyśliłem się...
 — Namyśliłeś się, jaśnie wielmożny panie — zawołał z żywością Vanel.
 — Że może nie jesteś jeszcze w stanie kupić urzędu.
 — O! jaśnie wielmożny panie!...
 — Uspokój się, panie Vanel, nie będę ci miał za złe niedotrzymanie słowa, bo to prawdziwie zależy od twojej niemożności.
 — Przeciwnie, jaśnie wielmożny panie, powinienbyś mieć mnie to za złe, i miałbyś słuszność, bo byłoby to nierozsądkiem, a nawet głupota, zobowiązywać się do tego, czego nie można dotrzymać; ja zaś zawsze uważałem rzecz umówioną za skończoną.
 Fouquet zaczerwienił się, Aramis odchrząknął z niecierpliwości.
 — Nie trzeba przesadzać podobnych wyobrażeń, mój panie — rzekł nadintendent — gdyż umysł ludzi jest zmienny i pełen drobnych dziwactw, łatwych do wymówienia, a bardzo nawet godnych pożałowania niekiedy, i niejeden, co wczoraj żądał czegoś, dziś po osiągnięciu żałuje.
 Vanel uczuł zimny pot, spływający mu po twarzy.
 — Jaśnie wielmożny panie — wybąknął.
 Aramis, widząc nadintendenta, stającego tak zimno do walki, oparł się o marmurowy stół i bawił się małym złotym nożykiem, z machoniową rękojeścią.
 Fouquet po chwili rzekł:
 — Uważaj, panie Vanel, chcę ci wyjaśnić położenie.
 Vanel zadrżał.