Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/161

—   161   —

 — Tego nie lękam się, mój dobry przyjacielu. Bowiem, dzięki nastąpić mającemu porozumieniu się z Anną Austriacką, za jej staraniem, Francja zażąda wolności dla pana Laicques.
 — To prawda. Ale znowu czego innego będziesz musiała się obawiać.
 — Czegóż?... — rzekła księżna, udając doskonale zdziwienie i przestrach.
 — Dowiedz się, pani, może wiesz już, że, wszedłszy do związku, nie opuszcza się go bez trudności. Tajemnice, które się podchwyciło, nie zawsze są dogodne, i przynoszą nieszczęście tym, którzy je odsłaniają.
 — Wiem, że to ważne — rzekła — i będę się starała temu zaradzić.
 — Wyliczmy jeszcze raz korzyści i straty — rzekł Aramis.
 — Dobrze, wyliczmy. Rzetelny rachunek potrzebny jest między przyjaciółmi.
 — Wstrzymanie pensji!
 — Czterdzieści osiem tysięcy liwrów, a dwanaście tysięcy pana de Laicques czyni sześćdziesiąt tysięcy liwrów. Prawda?
 — Zupełna i myślę nad tem, coby zrównoważyło tę stratę?
 — Pięćset tysięcy liwrów, które otrzymam od królowej.
 — A jeżeli ich pani nie otrzymasz?
 — Znam środek, jak je dostać — rzekła nieuważnie księżna.
 Słowa te wzbudziły uwagę Aramisa, umysł jego stał się tak ostrożnym, że od tej chwili coraz więcej zyskiwał przewagi nad księżną, którą ona coraz więcej traciła.
 — Przypuszczam, że pani mieć będziesz te pieniądze — rzekł Aramis — ale stracisz dwa razy tyle, gdyż możesz mieć sto tysięcy liwrów pensji, zamiast sześćdziesiąt tysięcy, które teraz pobierasz, i to przez lat dziesięć.
 — Nie, gdyż to zmniejszenie pensji cierpieć tylko będę podczas ministerjum pana Fouqueta, które potrwa jeszcze najwyżej dwa miesiące.
 — Aha!... — rzekł Aramis.