Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/158

—   158   —

 — A — odpowiedział Aramis ozięble — pieniędzy?... No, i jakiejże to sumy, księżno?
 — Tak, dosyć dużej.
 — Tem gorzej, wiesz bowiem, żem nie bogaty...
 — Ty nie, ale zakon. Gdybyś był jego jenerałem...
 — Ale wiesz pani, że nie jestem jenerałem.
 — Ale masz przyjaciela, który jest bogaty, pana Fouquet.
 — Pan Fouquet, pani!... jest już więcej niż w połowie zrujnowany.
 — Mówiono mi, ale nie chciałam temu wierzyć.
 — Dlaczego, księżno?
 — Gdyż posiadam kilka listów kardynała Mazariniego, to jest pan de Laicques je posiada, któreby dziwnie sprostowały rachunki.
 — Jakie rachunki?
 — Względem sprzedaży rent, pożyczek, wreszcie nie pamiętam już jakie, wiem tylko, że za pomocą tych dokumentów pan nadintendent wziął ze skarbu ze 30 miljonów. A to rzecz niemała.
 Aramis zacisnął pięści.
 — Co — rzekł — masz pani takie papiery, a nie dałaś znać o nich panu Fouquet!
 — O!... — rzekła księżna — podobnego rodzaju rzeczy chowa się na ostatni wypadek. A kiedy ten nadejdzie, wówczas się je wydobywa z ukrycia.
 — I tak przykra chwila nadeszła?... — rzekł Aramis.
 — Tak, mój kochany.
 — I chcesz, pani, pokazać te listy panu Fouquet?
 — Wolę o nich pomówić z tobą.
 — Widać, że bardzo potrzebujesz pieniędzy, biedna przyjaciółko, ażeby o czemś podobnem pomyśleć, ty, która nieszczególne miałaś upodobanie do nędznej prozy pana Mazariniego.
 — Istotnie, bardzo potrzebuję pieniędzy.
 — A przytem — mówił dalej Aramis obojętnie — musiałaś pani dużo cierpieć, chwytając się tego środka, gdyż jest on bolesny.