Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/90

—   90   —

 — Sześć mil, to bardzo blisko — rzekł Ludwik XIV-ty.
 — Ale nie dla nas, biednych bretończyków, Najjaśniejszy Panie; sześć mil lądem, to blisko, lecz sześć mil morzem, to ogromna przestrzeń, a zresztą mam honor powiedzieć Waszej Królewskiej Mości, że liczą przeszło sześć mil morskich od rzeki Belle-Isle.
 — Mówią, że pan Fouquet ma tam dom, bardzo piękny?... — zapytał król.
 — Powiadają — odrzekł Aramis, spokojnie spoglądając na Fouqueta.
 — Jakto powiadają?... — zawołał król.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Prawdę mówiąc, panie Fouquet, bardzo mnie to zadziwia.
 — Co takiego?...
 — Że takiego człowieka, jak pan d‘Herblay, masz na czele djecezji i nie pokazałeś mu Belle-Isle?...
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekł biskup, nie pozwalając panu Fouquet odpowiedzieć — my, biedni księża bretońscy, lubimy siedzieć w domu.
 — Mości biskupie — wyrzekł król — ja ukarzę pana Fouquet za to niedbalstwo.
 — Jakto, Najjaśniejszy Panie?
 — Przeniosą cię.
 Fouquet przygryzł usta, Aramis się uśmiechnął.
 — Wiele ci Vannes przynosi?... — zapytał król.
 — Sześć tysięcy liwrów, Najjaśniejszy Panie.
 — A!... mój Boże, tak mało!... ale masz swój majątek, mości biskupie?...
 — Nie, nie mam, Najjaśniejszy Panie, tylko mi pan Fouquet za ławkę w kościele płaci tysiąc dwieście liwrów.
 — Zatem ja, panie d‘Herblay, coś lepszego ci przyrzekam.
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Pomyślę o tobie.
 Aramis skłonił się. Król ze swej strony pochylił głową z uszanowaniem, jakie zawsze miał zwyczaj zachowywać