Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/301

—   301   —

 — Przepraszam, zapominasz pan o pewnym szczególe.
 — O jakim?
 — W pojedynku z Folliventem szliście pieszo ku sobie, ze szpadą w zębach, a pistoletem w ręce.
 — Prawda. Tym razem, przeciwnie, ponieważ chodzić nie mogę, wsiądziemy na koń i zetkniemy się; kto zechce, pierwszy strzeli.
 — Bez wątpienia będzie to najlepiej, ale że ciemno, więcej należy liczyć chybionych strzałów niż w dzień.
 — Dobrze; każdy może strzelać trzy razy.
 — Doskonale, gdzież będzie miejsce pojedynku?
 — Widzisz pan ten lasek, ciągnący się przed nami?
 — Las de Rochers? Doskonale.
 — Znasz go pan?
 — Jak najlepiej.
 — Znasz więc polankę pośrodku?
 — Znam.
 — To udajmy się tam.
 — Zgoda.
 — Skończmy zatem z warunkami.
 — Oto są moje, jeżeli masz pan co przeciw nim, powiedz.
 — Słucham.
 — Zabity koń zmusza swojego pana do walczenia pieszo, ale nie obowiązuje przeciwnika, aby zsiadł z konia. Przeciwnicy, zszedłszy się z sobą, mogą się już nie oddalać i strzelać do siebie, prawie przyłożywszy sobie pistolet.
 — Zgoda.
 — Trzy strzały, nie więcej?
 — Sądzę, że dosyć. Oto proch i kule do pistoletów pańskich; odmierz trzy naboje i weź trzy kule; ja wezmę tyleż; a potem wysypiemy na ziemię proch i wyrzucimy kule.
 — I przysięgamy na Chrystusa, nieprawdaż, — dodał de Wardes — że nie mamy przy sobie ani prochu, ani kul.
 — Zgoda, ja przysięgam.
 I Guiche wyciągnął rękę ku niebu.
 Wardes naśladował go.