Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/216

—   216   —

 Aramis ciekawie obserwował lokaja. Fouquet łatwo ufał, a ten człowiek dwadzieścia lat wiernie mu służył.
 — Idź — rzekł — i przynieś dowód, o którym mówisz.
 Lokaj wyszedł.
 — Cóż ty na to, panie d‘Herblay?
 — Myślę, że potrzeba jakimbądź sposobem przekonać się o prawdzie; myślę nad tem, czy list doszedł, czy nie doszedł ręki panny de La Valliere. W pierwszym wypadku potrzeba, aby go La Valliere zwróciła, jeśli nie przekona nas, że spaliła; w drugim wypadku trzeba postarać się o odzyskanie listu, chociażby to miało miljon kosztować. A co czy nie jesteś tego zdania?
 — Zapewne; ale zdaje mi się, mój biskupie, że przesadzasz niebezpieczeństwo.
 — A! zaślepiony człowieku!... — mruknął Aramis.
 — La Valliere, którą uważamy za dźwignię polityczną, jest sobie zwykłą zalotnicą, która spodziewa się, że będę za nią szalał i za pomocą listu trzyma mnie na wodzy. To rzecz bardzo prosta.
 Aramis potrząsnął głową.
 — Czy nie podzielasz tego przekonania?... — zapytał Fouquet.
 — Ona nie jest zalotną — odpowiedział stanowczo Aramis.
 — Pozwól sobie powiedzieć...
 — O! ja znam się na kobietach — zapewnił Aramis.
 — Mój przyjacielu! mój przyjacielu!
 — Zapewne chcesz powiedzieć, że dawno odbywałem studja; ale pamiętaj, że kobiety są zawsze jednakowe.
 — Tak, ale mężczyźni się zmieniają, i ty dziś jesteś więcej podejrzliwy, niż dawniej.
 I, śmiejąc się dodał:
 — Zobaczymy, jeżeli La Valliere zechce mnie kochać w trzeciej części, a króla w dwóch trzecich, czy na to można przystać?
 Aramis powstał z niecierpliwością.