Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/183

—   183   —

 Saint-Agnan, wierny swojej roli głuchego, ślepego i niemego, umieścił się w kąciku przy drzwiach i usiadł na małej ławeczce, którą jakby dla niego postawiono. Zakryty obiciem, które służyło za osłonę drzwi, przytulony do samego muru, słuchał, nie będąc widziany.
 Wypełniał rolę wiernego psa, który czuwa i strzeże, nigdy nie będąc natrętnym. La Valliere, przestraszona widokiem rozgniewanego króla, powstała powtórnie i w postawie pokornej i błagającej wyjąkała:
 — Najjaśniejszy Panie, przebacz mi.
 — Panna chcesz, abym ci przebaczył?
 — Najjaśniejszy Panie, wielki błąd popełniłam, a nawet zbrodnię.
 — Ty?...
 — Najjaśniejszy Panie!... obraziłam Waszą Królewską Mość.
 — Ależ — odrzekł król — czem mnie obraziłaś?... — czy niewinnym żartem młodej panienki? Zażartowałaś z młodego, łatwowiernego człowieka, to rzecz bardzo prosta; każda inna kobieta na twojem miejscu uczyniłaby to samo.
 — O! Wasza Królewska Mość sprawiasz mi temi wyrazami nieopisaną boleść.
 — A to dlaczego?
 — Bo jeżeli żart pochodziłby ode mnie, nie byłby niewinnym.
 — Koniec końcem — rzekł król — czy, żądając posłuchania, tyle tylko miałaś mi powiedzieć?
 I król postąpił krok wtył.
 Wtedy La Valliere krokiem niepewnym, z oczami zaognionemi od płaczu, zbliżyła się do króla.
 — Czy Wasza Królewska Mość wszystko słyszałeś?... — rzekła.
 — Wszystko.
 — Wszystko, co mówiłam pod królewskim dębem?
 — Nie straciłem ani jednego wyrazu.