Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/154

—   154   —

szczerej miłości, jak mój dziad Henryk IV-ty z piękną Gabrjolą... cóż ty na to powiesz, hrabio de Guiche?
 — Ja, mości książę?
 — Wezmę cię z sobą, jak to wprzód zamierzałem.
 — Mnie z sobą?
 — Nieinaczej, jeżeli tylko przyjdzie mi chęć pogniewać się ze dworem.
 — Mości książę, kiedy rozkażesz, gotów jestem iść z tobą na koniec świata.
 — Skoro tak — rzekł książę — to zgoda, skoro jesteś tak przywiązany do mnie, biorę cię z sobą.
 — Wszędzie, wszędzie, mości książę — wesoło odparł de Guiche — wszędzie i natychmiast.
 To mówiąc, popuścił cugli i wysunął się naprzód.
 — Stój! stój!... — wołał książę — wstąpimy do zamku.
 — A to po co?
 — Po moją żonę.
 — Po księżnę?... — zapytał de Guiche.
 — Zapewne; ponieważ mówiłem ci, że to projekt miłości małżeńskiej, muszę zatem i żonę wziąć z sobą.
 — Kiedy tak, mości książę — odpowiedział hrabia — jestem w rozpaczy.
 — A to dlaczego?
 — Dlatego, że wasza książęca mość zabiera księżnę.
 — Zabieram, ponieważ widzę, że ją kocham.
 Guiche zbladł nieco, zachował jednak powierzchowną wesołość.
 — Mości książę — rzekł — jeżeli kochasz księżnę, miłość ta powinna ci wystarczyć o tyle, iż nie będziesz potrzebował swoich przyjaciół.
 — Nieźle, nieźle — mruknął Manicamp.
 — Jak widzę, znowu lękasz się księżny — odpowiedział książę.
 — Mości książę, ja nie mam ochoty powtórnie być wygnanym.