Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/11

—   11   —

 — Dziwnie smutne domostwo — rzekł. — Jak ci się zdaje, matko?
 — Ależ... nie... nie... wszyscy tu tylko o zabawie myślą.
 — To właśnie, co zasmuca tych, którym zabawy te dokuczają!
 — Dlaczego to mówisz, drogi Filipie!
 — Na honor! mówię, co myślę, matko.
 — Wytłumacz się; co takiego zaszło?
 — Zapytaj moję bratowę, która przed chwilą zwierzała się przed tobą z trosk swoich.
 — Z trosk... jakto?...
 — Tak... słyszałem... wypadkiem, co prawda, lecz słyszałem... Aż nadto dobrze słyszałem, jak się skarżyła na słynne kąpiele księżny!...
 — A!... szaleństwo!....
 — Nie, nie, nietylko szaleni płaczą... Banos — mówiła królowa — czyż to nie znaczy kąpiele?..
 — Raz jeszcze mówię ci, mój synu, że twoja bratowa jest zazdrosna aż do dzieciństwa.
 — W takim razie, z pokorą wyznaję, iż posiadam tę samą co ona wadę.
 — Ty także, mój synu?...
 — Bez wątpienia.
 — I ty również zazdrosny jesteś o te kąpiele?...
 — Spodziewam się!...
 — O!...
 — Jakto? Król z moją żoną jedzie do kąpieli i nie zabiera królowej?... Cóż to?... Księżna wybiera się kąpać z królem i nie raczą uprzedzić mnie o tem?.. I ty chcesz, matko, aby bratowa moja była zadowolona?.. Chcesz, abym ja z tego się cieszył?...
 — Zazdrosny jesteś o króla?... o brata swego?..
 — Zazdrosny o brata!... o króla!... tak, pani, zazdrosny!... zazdrosny!... zazdrosny!....
 — Daję słowo, mój panie — zawołała Anna Austrjacka, udając gniew i oburzenie — zaczynam myśleć, iż oszalałeś.