Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/108

—   108   —

 — A to dlaczego?
 — Panna de Tonnay-Charente czeka na mnie w swym pokoju, ma powierzyć mi rzeczy wielkiej wagi.
 — Od jak dawna czeka?
 — Przynajmniej od godziny.
 — Zatem — odrzekł spokojnie Malicorne — niech jeszcze kilka minut poczeka.
 — Panie Malicorne, pan się zapominasz.
 — To ma znaczyć, że pani o mnie zapominasz i że ja niecierpliwie się rolą, jaką mi każesz grać; od ośmiu dni włóczę się koło ciebie, a ty ani razu nie raczyłaś spojrzeć.
 — Powiedz pan czego chcesz, czego żądasz, czego wymagasz?... — zapytała Montalais z uległością.
 — Powiedz mi, co słychać nowego?
 — Z czem?
 — Co do mojej posady u księcia?
 — A! mój panie Malicorne, w tych dniach nie tak łatwo zbliżyć się do księcia.
 — Może później.
 — Zapewne, od wczoraj nie jest tak zazdrosny.
 — Jakże przeminęła ta milutka choroba?
 — Puszczono wieść, że król zwrócił oczy na inną kobietę, książę nagle się uspokoił.
 — Któż rozsiał tę wieść?
 Montalais zniżyła głos.
 — Mówiąc między nami — rzekła — zdaje się, że król i księżna są w porozumieniu.
 — A!.. — podchwycił Malicorne — to byłby jedyny środek, ale biedny hrabia de Guiche?
 — O! jego widać zupełnie wyrugowano.
 — A czy pisują do siebie?
 — Od tygodnia u nikogo pióra w ręku nie widziałam.
 — Jakże pani jesteś z księżną?
 — Jak można najlepiej.
 — A z królem?
 — Król uśmiecha się do mnie, ilekroć mnie widzi.