Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/94

—   94   —

 — A!... jakżeś dobry!...
 — A gdzie są pieniądze?...
 — Oto są — odpowiedział Malicorne, pokazując je.
 — Dobrze.
 — Ale, mój drogi panie de Manicamp, ty je wydasz na same konie pocztowe.
 — Bądź spokojny.
 — Stąd piętnaście mil do Etampes.
 — Czternaście.
 — Niech i tak będzie, czternaście mil, to siedem stacyj, stacja po dwadzieścia sous, siedem liwrów; siedem liwrów kurjer, czternaście; czternaście na powrót, dwadzieścia osiem; tyleż nocleg i wieczerza, zatem sześćdziesiąt liwrów będzie kosztowała twoja grzeczność.
 Manicamp jak wąż wyciągnął się w łóżku i wlepił wielkie oczy w Malicorna.
 — Masz słuszność — rzekł — dzisiaj wrócić nie mogę.
 I wziął dwadzieścia pistoli.
 — Zatem, jedź.
 — Skoro jutro mam wrócić, to dosyć czasu.
 — A teraz co będziesz robił?...
 — Będę grał.
 — Ależ nie zawsze wygrywasz!
 — To się założę.
 — O co?...
 — O drugie dwadzieścia.
 — A jakiż przedmiot zakładu?...
 — Zaraz. Mówiliśmy, że mamy czternaście mil do Etampes.
 — Nieinaczej.
 — Czternaście mil napowrót?
 — Tak jest.
 — Zatem dwadzieścia osiem.
 — Zapewne.
 — Na te dwadzieścia osiem mil dajesz mi czternaście godzin czasu.
 — Dobrze.