Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/83

—   83   —

 Uścisk ręki nagrodził Malicornowi przyszłe posłuszeństwo.
 Malicorne zbliżył się do pani de Saint-Remy, a Montalais mówiła do swojej przyjaciółki, obejmując ręką jej szyję:
 — Co tobie, moja droga? czy mnie już nie kochasz, dlatego, że będę żyła na wielkim świecie, jak mówi twoja matka?
 — O! nie — odpowiedziała młoda dziewica, zaledwie łzy wstrzymując — przeciwnie, cieszę się z twojego szczęścia.
 — A jednak masz łzy w oczach.
 — Alboż to tylko z zazdrości się płacze?
 — A! rozumiem, ja udaję się do Paryża, a ten wyraz „Paryż“ przypomina ci pewnego młodzieńca...
 — Auro!
 — Pewnego młodzieńca, który dawniej był w Blois, a teraz mieszka w Paryżu.
 — Nie wiem, co mi jest, moja droga, ale czuję, że mnie coś dusi.
 — Zatem płacz, kiedy nie możesz się uśmiechać.
 Ludwika odsłoniła twarz tak łagodna, że łzy, staczające się jedna po drugiej, błyszczały na niej jak djamenty.
 — Przyznaj się, moja droga — mówiła Montalais.
 — Do czegóż chcesz, abym ci się przyznała?
 — Dlaczego płaczesz? wiem, że się nie płacze bez przyczyny. Jestem twoja przyjaciółka i, co zechcesz, uczynię dla ciebie. Malicorne wiele może, więcej, aniżeli sadzisz. Słuchaj, czy chcesz być w Paryżu?
 — Niestety!... — rzekła Ludwika.
 — Czy chcesz być w Paryżu?
 — Pozostać samą tutaj, w starem zamczysku: mnie, któram przywykła słuchać twoich słodkich pieśni, ściskać twoją rękę i biegać z tobą po gajach. O! jakże okropnie będę się nudziła.
 — Więc chcesz być w Paryżu?
 Ludwika znowu westchnęła.
 — Nie odpowiadasz?
 — Cóż ci mam odpowiedzieć?
 — Tak, albo nie; sądzę, że to nic trudnego.