Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/174

—   174   —

mój synu i nie nakazuj jej tak groźnie. Żona pokonana niezawsze jest przekonaną.
 — Zatem cóż mam czynić?... poradzę się moich przyjaciół.
 — Tak, zapewne, może kawalera Lotaryńskiego albo pana de Wardes... Pozwól mi działać, Fiipie, wszak o to ci chodzi, aby Buckingham się oddalił?
 — Jak można najprędzej.
 — A więc przyślij mi go, mój synu, uśmiechaj się do niego i nic nie mów żonie, królowi, ani nikomu. Rady szukaj tylko u mnie.
 — Będę ci, matko, posłusznym.
 — I będziesz zadowolony. Znajdź mi tylko księcia.
 — To rzecz bardzo łatwa.
 — A gdzież się znajduje, jak sądzisz?...
 — U drzwi mojej żony, czeka na jej przebudzenie.
 — Dobrze — zakończyła Anna Austrjacka, z udanym spokojem — powiedz mu, że chcę go widzieć.
 Filip ucałował rękę matki i poszedł szukać pana de Buckingham.