Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/52

—   52   —

królewscy prędko pobratali się przy butelce wina z żołnierzami księcia pana, nieznajomy przecisnął się przez tłumy służby, przybył przed dwór i wszedł aż na schody, prowadzące do pokojów kardynała.
 Według wszelkiego prawdopodobieństwa, ruch licznej służby i paziów oraz mnóstwo świateł, błyszczących w oknach, sprowadziły go tutaj.
 Na pierwszym zaraz stopniu zatrzymał go głos muszkietera, stojącego na straży.
 — Hej!... dokądże to, przyjacielu?
 — Do króla — odrzekł nieznajomy dumnie i spokojnie.
 Muszkieter przywołał jednego z oficerów Jego Eminencji, który tonem, używanym przez urzędników biurowych, względem ludzi, zgłaszających się z prośbami, raczył wyrzec słowa:
 — Drugie schody, naprzeciwko.
 I, nie zajmując się więcej nieznajomym, dalej prowadził przerwaną na chwilę pogadankę z kolegami. Nieznajomy, nie odpowiadając nic, skierował się ku wskazanym schodom. Po tej stronie nie było ani wrzawy, ani świateł. W ciemności dostrzec można było żołnierza na straży, przesuwającego się jak cień, powoli i spokojnie.
 Ptanowała tu taka cisza, iż można było słyszeć wyraźnie jego kroki, oraz odgłos ostróg, szczekających na posadzce, ułożonej z tafli kamiennych. Żołnierzem tym był jeden z owych dwudziestu muszkieterów, pełniących służbę przy królu.
 — Kto idzie?... — zawołał muszkieter.
 — Przyjaciel — odrzekł nieznajomy.
 — Czego żąda?...
 — Widzieć się z królem.
 — Król się już spać położył.
 — Nic nie szkodzi, muszę z nim mówić!...
 — A ja powiadam, że to niemożebne.
 Muszkieter poparł słowa swoje groźnem dobyciem szpady: nieznajomy jednak nie ruszył się z miejsca, jakby mu nogi wrosły w ziemię.
 — Panie muszkieterze... — rzekł — jesteś szlachcicem?...