Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/351

—   351   —

 Wypadało odpowiedzieć bez wahania, gdyż wahać się na chwilę w rozmowie z Porthosem, tego miłość własna d‘Artagnana nigdyby sobie przebaczyć nie mogła.
 — Jakto?... mój przyjacielu, ja przybywam do Belle-Isle, dlatego, że ty tu jesteś.
 — Czy podobna!... — zawołał Porthos, zmieszawszy się widocznie, i starając się, o ile możności, zebrać naprędce myśli.
 — A tak — ciągnął dalej d‘Artagnan, nie dając swemu przyjacielowi czasu do namysłu — byłem u ciebie w Pierrefonds.
 — Ale jakimże sposobem dostałeś się do mnie?... przecież wyjeżdżając nie powiedziałem nikomu, dokąd jadę.
 — Mój kochany!... wielki pan, jak ty, zawsze zostawia ślad za sobą, a ja bardzo złe miałbym o sobie pojęcie, gdybym nie umiał odnaleźć śladu mego przyjaciela.
 Tłomaczenie to, jakkolwiek pochlebne, nie zadowoliło zupełnie Porthosa.
 — Ależ ja nie mogłem zostawiać śladu po sobie, bo przybyłem tu przebrany — rzekł Porthos.
 — Aha!... To przybyłeś tu przebrany?... — zawołał d‘Artagnan.
 — Tak jest.
 — A to jak?...
 — Przebrałem się za młynarza.
 — Alboż to wielki pan, jak ty, Porthosie, może udać człowieka pospolitego tak dalece, aby oszukać ludzi?...
 — A widzisz!... przysięgam ci, mój przyjacielu, że tak dobrze odegrałem swą rolę, iż nikt niczego się nie domyślał.
 — A jednakże ja ciebie odkryłem.
 — No tak, ale jakże mnie znalazłeś?...
 — Cierpliwości.... Zaraz ci opowiem. Wyobraź sobie, że Mouston...
 — A!... ten hultaj, Mouston — wtrącił Porthos, marszcząc brwi.
 — Cierpliwości... cierpliwości... Mouston nic nie winien, bo o niczem nie wiedział.