Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/281

—   281   —

 — Pani — odpowiedział Fauquet zmieszany — przybywam w interesie... Parę słów, pilnych...
 I wszedł do salonu.
 Pani Vanel podniosła się, bledsza i żółciejsza niż zawiść sama. Na próżno Fouquet witał ją serdecznie, czule, odpowiedziała jedynie zjadliwem spojrzeniem, rzuconem na margrabinę i ministra.
 Wzrok kobiety zazdrosnej to sztylet, co znajdzie zawsze słabe miejsce w najmocniejszym pancerzu; Margerita Vanel przeszyła jednym ciosem dwa serca.
 Skłoniła się przed przyjaciółką, następnie jeszcze niżej przed ministrem, pożegnała ich pod pozorem kilku jeszcze wizyt do oddania, zanim margrabina zmieszana i Fouquet, przejęty obawą, pomyśleli o tem, aby ją zatrzymać.
 Minister został sam z margrabiną; nie wyrzekł słowa, tylko przed nią ukląkł.
 — Oczekiwałam pana — rzekła ze słodkim uśmiechem.
 — O!... nie — odpowiedział — gdyby tak było, nie przyjęłabyś tej kobiety.
 — Przybyła przed kwadransem zaledwie, nie przypuszczałam, że odwiedzi mnie dziś wieczór.
 — Kochasz mnie więc trochę, margrabino?
 — Nie o to chodzi, mój panie, lecz o to, co ci grozi; jak stoją twoje interesa?
 — Dziś wieczorem uwolnię moich przyjaciół z Conciergerie.
 — Jakim sposobem?
 — Przekupię, uwiodę komendanta.
 — Należy on do moich przyjaciół; czy mogę pomóc w czemkolwiek, nie szkodząc ci mimowoli?
 — O! margrabino, byłaby to pomoc znakomita, lecz, jakże użyć jej bez skrompromitowania ciebie? Nigdy, przenigdy, ani władza moja, ani wolność nawet, nie będą odkupione, jeżeli na to musiałaby spłynąć jedna łza z twoich oczu, lub boleść zachmurzyć twe czoło.
 — Nie mów do mnie w ten sposób, panie, słowa twoje upajają mnie... moja wina, że chcąc ci się przysłużyć, nie obra-