Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/235

—   235   —

 — Porzucić szpadę?
 — To się już stało.
 — To niepodobna, panie d‘Artagnan — stanowczo rzekł Ludwik.
 — Ale, Najjaśniejszy Panie...
 — Co takiego?
 — Dlaczego?
 — Bo ja tego nie chcę!... — wymówił młody król głosem tak poważnym i stanowczym, aż d‘Artagnan drgnął zdziwiony i prawie zaniepokojony.
 — Czy pozwoli mi Wasza Królewska Mość dać słówko odpowiedzi?... — zapytał.
 — Mów.
 — Postanowienie to powziąłem, będąc ubogim i obdartym.
 — Zgoda. Cóż dalej?
 — Dziś tedy, gdy własnym przemysłem zdobyłem sobie dobrobyt, Wasza Królewska Mość miałby pozbawić mnie wolności, skazywać mnie?... na coś lepszego zasłużyłem.
 — Kto ci pozwolił, mój panie, zgłębiać moje zamiary i liczyć się ze mną?... — gniewnie odparł Ludwik — kto ci powiedział, co ja zrobię i co ty sam robić będziesz?
 — Najjaśniejszy Panie — z całym spokojem odparł muszkieter — jak widzę, otwartość w rozmowie nie jest już na porządku dziennym, jak onego czasu, gdyśmy rozmawiali w Blois.
 — Nie, panie, wszystko uległo zmianie.
 — Najserdeczniej ci tego winszuję, Najjaśniejszy Panie, ale...
 — Ty w to nie wierzysz?
 — Wielkim mężem stanu nie jestem, jednakże mam pewny rzut oka w sprawach tego rodzaju; nigdy mnie on nie myli; nie tak się zapatruję na nie, jak Wasza Królewska Mość. Skończyły się rządy Mazariniego, lecz zaczyna się panowanie finansistów. Oni mają pieniądze: Wasza Królewska Mość musisz nieczęsto spotykać się z niemi. Ciężko to dla człowieka, liczącego na niepodległość, żyć ściśniętemu w szponach tych zgłodniałych wilków.