Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/123

—   123   —

 — A!... a!... to pan to nazywa restauracja?... — zapytał oszołomiony.
 — Tak; przecież tak się ta rzecz nazywa.
 — Prawda!... prawda!... Ale czyś się pan dobrze zastanowi!?...
 — Nad czem?...
 — Nad tem, co się tam dzieje.
 — Przedewszystkiem ja pana przepraszam bardzo, że mieszam siej do tego, na czem się nie rozumiem, bo to nie jest sprawa handlowa... ale ponieważ pan sam wystąpił z propozycją... nieprawdaż?... bo pan mi zaproponował interes...
 — I to doskonały.
 — A więc to mnie niby ma obchodzić... zatem mam prawo dyskusji...
 — Owszem... owszem — odparł d‘Artagnan — dyskutujmy... Ścieranie się zdań jest matka światła i jasności.
 — A więc, skoro pan pozwala, przypomnę panu, że tam, w Anglji, jest najsamprzód parlament...
 — Aha!... najsamprzód... a potem?...
 — Armja!...
 — Dobrze... może jeszcze co?...
 — No, i naród.
 — Czy to już wszystko?...
 — Naród, który zgodził się na upadek i śmierć nieboszczyka króla... no i... i tego wyprzeć się nie może.
 — Planchet, mój przyjacielu — odezwał się d‘Artagnan — rozumujesz, jak ser szwajcarski!... Naród!... Naród już jest zmęczony i ma dosyć tych panów, co noszą jakieś nazwiska barbarzyńskie i śpiewają psalmy. Zresztą, mój kochany, śpiewać, a śpiewać, to wielka różnica. Zauważyłem ja już dobrze, iż lud woli śpiewać fraszki, piosenki ulotne, niż poważne. Przypomnij sobie Frondę... i wówczas śpiewano... nawet wiele... Dobre to były czasy!...
 — No!... niebardzo!... o mało mnie nie powieszono!...
 — Ale zdaje mi się, że cię nie powieszono?...
 — Nie.