Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/261

 — Pięć tysięcy luidorów — odpowiedział Peppino jak najturalniejszym tonem, jakby mówił: „bułka kosztuje dwa grosze“.
 Danglars wytrzeszczył naprzód oczy, a potem parsknął śmiechem.
 — Doskonały dowcip — powiedział, ocierając łzy, wywołane zbyt silnym śmiechem — i zabrał się znów do kurczęcia, lecz Peppino z miną bardzo serjo przytrzymał jego rękę.
 — Jakże będzie z rachunkiem? — zapytał.
 — Jak ma być? Przecież już zapłaciłem.
 — A jednak, jeżeli pan hrabia chce istotnie spożyć tę pulardę, to musi mi dopłacić jeszcze cztery tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć luidorów, gdyż luidora otrzymałem a conto.
 — Ależ to kpiny! Sto tysięcy franków za jedno kurczę! O takiej cenie świat jeszcze nie słyszał!...
 — Sam przyznaję, panie hrabio, że cena ta jest może nieco wygórowana. Cóż jednak na to poradzić?
 — Co na to poradzić? O, rada jest i bardzo łatwa! Zabieraj sobie tego kurczaka i idź do djabła! — zawołał Danglars podniesionym głosem, rzucając na ziemię nóż i widelec.
 Peppino dał znak, piccolo porwał półmisek ze stołu i zniknął z nim natychmiast, równie szybko, jak się zjawił.
 Danglars rzucił się wściekły na łoże, zaś Peppino zamknął drzwi i zabrał się do swego grochu ze słoniną.
 Danglars słyszał, jak Peppino jadł groch, potem winogrona, zapijając to wszystko obficie winem, i żołądek jego doświadczał niesłychanych tortur.
 Bankier jednak zacisnął zęby i trwał w bezruchu. Minęło tak pół godziny, może nawet godzina... męczarnie były jednak zbyt wielkie, więc zerwał się z łoża i głośno zawołał:
 — Zgoda! Zapłacę!
 Lecz Peppino udał, że nie słyszy.
 Wtedy Danglars pokornie zastukał do drzwi.
 Peppino otworzył drzwi.
 — Do wszystkich djabłów — zawołał Danglars — chcę jeść!