Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/244

 — On jednak w lochach tych przebywał lat czternaści — rzekł hrabia poważnie, kładąc dłoń na ramieniu młodzieńca.
 Morrel zadrżał.
 — Czternaście lat — powtórzył hrabia — przez całych lat czternaście szalał z rozpaczy. I on również, jak ty teraz, Maksymiljanie, miał chwile zwątpienia, słabości i chciał się zabić.
 A jednak przyszedł dzień, że miłosierdzie boskie spłynęło na niego i sprawiło, iż z więzienia tego wyszedł on nietylko wolny, ale i bogaty. A jednak — nie mógł znaleźć nawet grobu ojca swego, bo ten ojciec umarł z głodu i pochowany został we wspólnej mogile bezimiennych.
 — Ten człowiek przeto, był synem bardziej nieszczęśliwym, aniżeli ty, Morrelu.
 — Pozostała mu jednak kobieta, którą kochał.
 — Mylisz się. Kobieta ta...
 — Umarła również?
 — Gorzej. Sprzeniewierzyła się pamięci uwięzionego kochanka i zaślubiła jego prześladowcę! Widzisz więc, że człowiek ten był również i kochankiem nieszczęśliwszym od ciebie.
 — Czy Bóg człowiekowi temu nie zesłał żadnej pociechy?
 — Dał mu ukojenie; uciszył jego ból, przygłuszył tęsknotę.
 — A czy człowiek ten ma nadzieję, że może być kiedyś jeszcze szczęśliwy?
 — Tak, ma taką nadzieję właśnie.
 Młodzieniec opuścił głowę na piersi i milczał.
 — Masz przyrzeczenie moje — rzekł po długiej chwili — lecz pamiętaj i ty o swej obietnicy.
 — Piątego października czekam cię, Morrelu, na wyspie Monte-Christo, w przeddzień zaś, w porcie Bastia oczekiwać będzie twych rozkazów statek z wypisana nazwa „Eurus“ wymienisz jedynie sternikowi swe nazwisko, a będzie ci on we wszystkiem posłuszny. Zrozumiałeś mnie?
 — Tak. I będę ci posłuszny. Lecz pamiętaj, hrabio, powtarzam to raz jeszcze, o swem przyrzeczeniu.
 — Jesteś jak dziecię, które nie rozumie ważności słów danych. Przyrzekłem, iż jeżeli w dniu 5 października pragnąć