Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 04.djvu/077

 D‘Avrigny pomyślał chwilę, a potem, przysuwając się jeszcze bliżej do Noirtiera, zapytał głosem jeszcze bardziej zniżonym:
 — Czy widziałeś, jak biedny Wawrzyniec umierał? Domyślasz się z czego umarł?
 — Tak.
 — Według twego mniemania, umarł śmiercią naturalną?
 Coś nakształt skrzywienia przebiło się na twarzy bezwładnego, a oczy powiedziały „nie“.
 — Więc wpadłeś na domysł, że został otruty?
 — Tak.
 — Sądzisz pan, że ktoś usiłował otruć go z rozmysłem?
 — Nie.
 — Lecz w twem mniemaniu otruła go ta sama ręka, która teraz chciała zgładzić Walentynę, a wtedy godziła na życie innej osoby?
 Starzec potwierdził zamknięciem oczu.
 — Więc i ona padnie ofiarą — zapytał d‘Avrigny, wlepiając przenikliwy wzrok w Noirtiera i obserwując, jakie wrażenie sprawią na starcu te słowa.
 — Nie — odpowiedział Noirtier, ze spojrzeniem pełnem triumfu.
 — Spodziewasz się zatem, iż morderca odstąpi od spełnienia swego niecnego zamiaru?
 — Nie.
 Doktór był zdumiony.
 — Sądzisz, iż trucizna nie wywrze na niej skutku?
 — Tak.
 — Na jakiejże zasadzie urobić sobie pan mogłeś to niezwykłe mniemanie?
 Paralityk skoncentrował całą siłę swego wzroku na jednym punkcie, d‘Avrigny spojrzał za nim w tym samym kierunku i stwierdził nie bez zdziwienia, iż oczy starca zwrócone były na lekarstwo, które on sam stale przyjmował.
 — Ach — zawołał d‘Avrigny uderzony nagłą myślą — więc ty...