Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/254

wracam do siebie, gdyż choremu krew zapewne będą puszczać, a ja widoku krwi znieść nie mogę.
 I wyszła za mężem.
 — Wychodź prędko, Maksymiljanie — rzekła wtedy Walentyna — i nie wracaj, aż cię zawezwę.
 Morrel uścisnął rękę Walentyny, ucałował czoło Noirtiera i wyszedł bocznem wyjściem.
 W tym samym nieomal momencie w drzwiach przeciwległych ukazali się: de Villefort i doktór.
 Wawrzyniec zwolna odzyskiwać zaczął przytomność; atak minął najwidoczniej, tak, iż już mógł mówić, aczkolwiek z dużą trudnością. D‘Avrigny i Villefort przenieśli go wtedy na kanapę.
 — Proszę o wodę i eter, które macie zapewne w domu — dał rozporządzenie doktór — do apteki zaś posłać natychmiast po olejek terpentynowy i po emetyk. A teraz niech wszyscy wyjdą.
 — Czy i ja mam wyjść? — zapytała Walentyna.
 — Tak. Pani pierwsza wyjść powinna — rzekł doktór ostro.
 Panna de Villefort spojrzała na doktora ze zdziwieniem i wyszła natychmiast bez jednego słowa.
 D‘Avrigny zamknął za nią drzwi z posępnym blaskiem w oczach.
 — Jak się masz, mój Wawrzyńcze? — zapytał następnie doktór.
 — Cokolwiek lepiej, doktorze.
 — Czy mógłbyś wypić tę szklankę wody z eterem?
 — Spróbuję, ale mnie pan nie dotykaj, bo mam wrażenie, że gdybyś się mnie dotknął jednym palcem choćby, to atak wróciłby natychmiast.
 Wawrzyniec, po wymówieniu słów tych, zbliżył do ust podaną szklankę i wychylił ją prawie do połowy.
 — Gdzie i jakie odczuwasz bóle?
 — Wszystko mnie boli, ćmi mi się w oczach, a w uszach mam szum bezustanny. Spadło to na mnie zupełnie nagle, bo wczoraj czułem się jak najzdrowszy.