Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/069

 — Nawet za piętnastoletnią zgóry i natychmiast wypłaconą pensję, t. j. za 15,000 franków?
 — Ależ panie! Pan zdajesz się mnie kusić!
 — Istotnie. Daję piętnaście tysięcy franków za to.
 — Daj mi pan spokój, bo uważać muszę na mego korespondenta, który się odezwie lada chwila.
 — Lepiej spójrz pan na to, co pokazuję. Oto w tej paczce jest piętnaście tysięcy franków. Będą one pana własnością, o ile...
 — Ach, panie, zechciej mi nie przeszkadzać, bo mój korespondent już powtórne daje znaki.
 — Niech sobie idzie do djabła!
 — Trzeci znak! Stało się, będę zmuszony teraz zapłacić karę.
 — Sto franków? Głupstwo. Masz oto tutaj piętnaście tysięcy!
 I przy słowach tych hrabia włożył zwój banknotów w dłoń zdumionego urzędnika.
 — Ale to nie wszystko, mój panie!... z tych piętnastu tysięcy pan nie wyżyjesz.
 — Przecież ja miejsca nie straciłem.
 — Ale je pan stracisz. Bo w miejsce tego oto znaku, który ci twój korespondent przesyła, wyślesz inny.
 — Ach, panie! Jakich to okropnych domagasz się pan ode mnie rzeczy.
 — Dobnostka.
 — Jednak mnie pan do niej nie zmusisz.
 — Owszem, zmuszę.
 I Monte Christo wydobył z kieszeni nową paczkę biletów bankowych.
 — Masz pan tutaj oto dziesięć tysięcy franków; razem z tamtymi, które już schowałeś do kieszeni, wyniesie to dwadzieścia pięć tysięcy franków. Za pięć tysięcy kupisz pan sobie wcale ładny domek, wraz z dwoma morgami ziemi, zaś za pozostałe dwadzieścia tysięcy nabędziesz rentę państwową, co ci dawać będzie tysiąc franków rocznie.