Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/125

 W rzeczy samej służący, spostrzegłszy d‘Epinay‘a, zbliżył się do niego.
 — Jaśnie panie — rzekł — właściciel hotelu Angielskiego zawiadamia, że czeka tam na pana jakiś człowiek z listem od hrabiego Morcefa.
 — Cóż to za człowiek? Dlaczego nie przyniósł listu tutaj?
 — Nic więcej nie jest mi wadome. Służący hotelowy to tylko polecił mi powiedzieć i zaraz się oddalił.
 — O!... zawołała hrabina — wszystko to wygląda bardzo podejrzanie. Spiesz pan, biednego młodzieńca spotkał niewątpliwie jakiś wypadek.
 — Pojadę natychmiast, rzecz prosta.
 — Ale pan powrócisz, by nam opowiedzieć, co się tam stało?
 — Naturalnie, jeżeli tylko zdarzenie okaże się bez znaczenia. W prezciwnym bowiem razie nie mógłbym uczynić tego, w tej chwili nie wiem jeszcze, co czynić wypadnie.
 D‘Epinay, po wymówieniu słów tych, pożegnał hrabinę i spiesznie wybiegł z sali.
 Gdy d‘Epinay zbliżał się już do hotelu, spostrzegł jakegoś człowieka, stojącego na środku ulicy i wpatrującego się w okna hotelowe. Nie wątpił, że jest to właśnie ów posłaniec, zbliżył się więc do niego, a wtedy ten, nie pytany, odrazu pierwszy zapytał:
 — Czy pan jesteś baronem Franciszkiem d‘Epinay?
 — Tak jest.
 — Zatem list ten jest do waszej ekscelencji. Zapewne będzie odpowiedź, na którą tutaj zaczekam.
 — Dlaczego tutaj?
 — Dowiesz się pan o tem, po przeczytaniu listu.
 D‘Epinay nic już nie odpowiedział i wszedł z listem do hotelu, gdzie na schodach spotkał pana Pastriniego.
 — Czy pan już widziałeś tego człowieka, który przybył do pana z listem od hrabiego Morcefa? — zaptyał gospodarz z niepokojem.