Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/037

 — Tak, ocalony! Patrz, patrz, mój ojcze!
 Morrel wziął worek do ręki i wzdrygnął się, bo sobie przypomniał, że przedmiot ten do niego kiedyś należał.
 Zaś w worku były: z jednej strony weksel przedarty na sumę 287,500 ranków, a wystawiony na zlecenie domu Thomson i French, zaś w drugiej — djament wielkości laskowego orzecha, owinięty w kawałek pergaminu, na którym skreślone były słowa: „Podarunek ślubny dla panny Julji Morrel“.
 Morrel potarł ręką czoło, jakby w obawie, czy nie stracił zmysłów.
 — Skąd masz ten worek, moje dziecię?
 — Znalazłam go w ubogim domku, znajdującym się przy alei Meilan Nr. 15. Leżał na kominku.
 — Skądże się tam znalazłaś, w tym nieznanym ci domu?
 Julja podała ojcu list, jaki przed godziną otrzymała.
 — I chodziłaś tam sama? — Zapytał Morrel po przeczytaniu listu.
 — Emanuel był ze mną i miał oczekiwać na mnie na rogu ulicy Muzeum. Dziwna rzecz jednak, gdy powracałam — już go tam nie było.
 Wtem z dołu rozległo się wołanie:
 — Panie Morrel! Panie Morrel!
 — To głos Emanuela — zawołała Julja.
 Po chwili Emanuel wbiegł jak obłąkany do pokoju.
 — Faraon! — wołał — Faraon!!
 — Co?... Faraon!... Czyś ty zmysły postradał, Emanuelu? Przecież wiesz dobrze, że Faraon zatonął. Opamiętaj się, człowieku!
 — Faraon!... panie, Faraon nie zatonął, to była wieść błędna! Wywieszono znaki, że Faraon wchodzi do portu!
 Morrel padł na krzesło. Odchodził od zmysłów.
 Wpadł również i Maksymiljan.
 — Mój ojcze — zawołał — cóż to mi mówiłeś, że Faraon zatonął, gdy on wchodzi właśnie do portu?
 — Mój drogi! odpowiedział mu ojciec — gdyby to było praw-