Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 02.djvu/018

 — O mój ojcze! — zawołała, załamując dłonie — przebacz twemu dziecku, że ci musi nieszczęście zwiastować.
 I Julja rzuciła się w objęcia śmiertelnie bladego ojca.
 — O mój ojcze!... mój ojcze!... bądź odważny.
 — Faraon zginął? — zapytał Morrel przytłumionym głosem.
 Młoda dziewczyna nie odpowiedziała, skinęła tylko głową, którą trzymała na piersiach ojca.
 — A osada?
 — Uratowana. Zabrał ją na swój pokład okręt, który przybył przed chwilą.
 — Dzięki ci, Boże, choć za to!... rzekł Morrel — cios twój mnie jednego przeto dotyka.
 Mimo flegmy, w oczach anglika zabłysły łzy.
 W otwartych drzwiach ukazała się pani Morrel łkająca, podtrzymywana przez Emanuela. Poza nimi widniały sylwety kilku w pół nagich marynarzy.
 Na widok tych ludzi anglik nagle zadrżał. Chciał ich powitać, lecz wstrzymał się, cofnął i stanął w najdalszym i najciemniejszym kącie gabinetu.
 Pani Morrel usiadła w kącie gabinetu i wzięła w uścisk dłoń męża. Julja wciąż stała we łzach, z głową ukrytą na piersi ojca.
 — Zbliż się, Penelonie — rzekł Emanuel, do najstarszego — i opowiedz nam szczegóły wypadku.
 Stary majtek o bronzowej, spalonej słońcem i wiatrami twarzy, wysunął się naprzód, mnąc w ręku kapelusz.
 — Dzień dobry panu, panie Morrel — rzekł, jak gdyby wczoraj zaledwie rozstał się ze swym chlebodawcą.
 — Dzień dobry ci, przyjacielu, lecz powiedz mi przedewszystkiem, — dlaczego nie widzę z wami kapitana?
 — Kapitan, panie Morrel, zasłabł lekko i musieliśmy go zostawić w Palermo. Bóg jednak sprawi, że mu nic nie będzie i za parę dni ujrzycie go tak zdrowego, jak nas i siebie.
 — Chwała niech będzie za to Bogu! A teraz opowiadaj, Penelonie.
 Wezwany zasłonił naprzód ręką usta, potem odwrócił się