Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/173

 — Co chciałeś powiedzieć przez to?
 — Że i ja zostanę.
 Powstał i wyciągając uroczyście ręce w górę zawołał:
 — Na świętą krew Chrystusa przysięgam, że cię nie opuszczę aż do śmierci.
 W oczach Dantesa, gdy mówił, widniał wyraz wzniosłego uniesienia, miłość i szczerość.
 Wzruszyło to do głębi starca.
 — Dziękuję — wyszeptał.
 — Może kiedyś nagrodzony będziesz za to bezinteresowne poświęcenie. Ale to jest przyszłość, a nam dziś o teraźniejszości pomyśleć trzeba, otóż jeżeli ja uciekać nie mogę, zaś ty nie chcesz, to trzeba będzie z powrotem zasypać tunel ostatnio wybity, a przynajmniej umocować to miejsce, po którem przechadza się wartownik, ażeby pod nim nie oberwała się ziemia, bo wtedy wszystko by się wydało i nas by rozłączyli niewątpliwie. Musisz to zrobić już sam, bo ja ci już pomóc nie potrafię... Idź zaraz i pracuj. Koniecznie trzeba, by do jutra wszystko było zrobione. Jutro po wizycie dozorcy przyjdź do mnie, będę ci miał coś do powiedzenia.
 Dantes wziął rękę opata i uścisnął ją silnie. Potem wyszedł.