Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 01.djvu/162

miesiące przedtem; wyzwałem go na pojedynek, do którego nie stanął.
 — Człowiek ten należał do załogi statku?
 — Tak, zajmował stanowisko ajenta handlowego.
 — Gdybyś był został kapitanem, zostawiłbyś go na miejscu?
 — Nie — gdyby to ode mnie tylko zależało; nie zostawiłbym go na tem stanowisku, bo dostrzegłem nieco nierzetelności w jego rachunkach.
 — Więc tak... Czy był kto obecny przy rozmowie twojej z kapitanem Leclerc?
 — Nie, byliśmy sami.
 — I nikt nie mógł słyszeć tej rozmowy?
 — Może kto ją i słyszał... Tak jest... przypominam sobie teraz: Danglars przechodził około drzwi, gdy Leclerc oddawał mi właśnie list do marszałka.
 — No, to już mamy jeden ślad niewątpliwy. Czyś wziął kogo ze sobą na brzeg, gdyś na Elbie wysiadł na ląd?
 — Nie... nikogo.
 — I tam wielki marszałek dał ci list do Paryża?
 — Tak.
 — Cóż zrobiłeś z tym listem?
 — Włożyłem go do mej teki.
 — Miałeś więc i tekę przy sobie. Nie nazbyt to wygodna rzecz dla marynarza nosić taką tekę w ręku.
 — To też miałem tekę w swej kajucie, na okręcie.
 — Acha! Więc dopiero na okręcie włożyłeś list do teki, zaś wchodząc na okręt list trzymałeś w ręku i każdy mógł to widzieć, a zwłaszcza Danglars. Teraz słuchajże dobrze i zbierz całą swą uwagę. Czy pamiętasz w jakich słowach była napisana denuncjacja?
 — O, pamiętam! Czytałem ją ze trzy razy; każde więc jej słowo utkwiło mi dobrze w pamięci. — I Dantes powtórzył słowa denuncjacji jak najdokładniej.
 Opat wzruszył ramionami.
 — Jest to sprawa jasna jak słońce. Ty jeden tylko pojąć jej