Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/34

 — W istocie moje dziecię, jeżeli go uzyskają, będzie źle z nami.
 — A więc… jeżelibym mogła udzielić wam rady — przemawia drżącym głosem dziewica.
 — Słuchamy ciebie… cóżby to było dziwnego, gdybyśmy usłyszeli z ust twoich głos Boga.
 — Fajnie Janie… ja na twoim miejscu nie wychodziłabym na główną ulicę.
 — Dlaczego? przecież Tilly stoi z oddziałem.
 — Tak, to prawda… lecz on ma rozkaz stać tylko przed więzieniem.
 — Wiem o tem
 — I niema innego, ażeby wam towarzyszył za miasto.
 — Nie…
 — Tak więc, skoro miniecie ostatnich jeźdźców, wpadniecie w ręce motłoch.
 — Lecz milicja…
 — Właśnie tej najbardziej obawiać się należy.
 — Cóż więc czynić?
 — Na twoim miejscu p. Janie, wyszłabym przez poternę — mówi dalej bojaźliwie dziewica — skąd jest wyjście na pustą ulicę, gdyż wszyscy zebrali się na placu przy głównej bramie więzienia; poczem pośpieszyłabym do bramy miejskiej, przez którą wyjedziecie.
 — Lecz mój brat iść nie zdoła.
 — Spróbuję odpowiada Korneljusz ze stałością
 — Wszakże macie wasz pojazd? — zapytuje dziewica.
 — Tak, to prawda, lecz on stoi przed głównym wchodem.
 — Nie odpowiada dziewica — sądząc, że wasz woźnica jest człowiekiem zaufanym, kazałam mu czekać przed poterną.
 Obaj bracia spojrzeli na siebie z rozrzewnianiem i to podwójne spojrzenie przybrawszy wyraz głębokiej wdzięczności zwróciło się na dziewicę.
 — Teraz idzie o to — mówił Wielki Pensjonarz — czy Gryfus zechce nam otworzyć drzwi poterny.
 — Oh nie, bynajmniej — mówi Róża
 — Cóż więc począć?
 — Przewidziałam to i przed chwilą gdy rozmawiał przez okno ze swoim znajomym odczepiłam klucz z pęku.