Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/086

 — O, jakiś pan skromny — rzekła do mnie z uśmiechem, podając mi rękę.
 — To nie dla mnie, lecz dla siebie.
 Małgorzata zrobiła gest, który znaczył: Oh, już oddawna nie wiem, co to skromność!...
 W tej chwili weszła Nina.
 — Kolacya gotowa? — spytała się Małgorzata.
 — Tak, pani, zaraz będzie.
 — Ale — rzekła Prudencya — nie widzieliście mieszkania, proszę, pokażę go wam, panowie.
 Wiesz, salon był przepyszny.
 Małgorzata z początku towarzyszyła nam, później udała się z Gastonem do pokoju stołowego, zobaczyć, czy kolacya gotowa.
 — O — zawołała głośno Prudencya, patrząc na etażerkę, a wziąwszy z niej figurkę z saskiej porcelany, dodała — nie widziałam u ciebie tej zabawki.
 — Której?
 — Pastuszka, trzymającego klatkę z ptakiem.
 — Weź go sobie, jeśli ci się podoba.
 — Ah, lecz boję się pozbawić cię takiej ozdoby.
 — Chciałam ją dać mojej pokojówce, jest obrzydliwa, ale ponieważ ci się podoba, więc ją weź.
 Prudencya patrzała tylko na podarunek a nie na sposób, w jaki był dany. Odłożyła figurkę na bok i poprowadziła mnie do buduaru, gdzie pokazując mi dwa portrety wiszące obok siebie, rzekła.
 — Oto hrabia de G, który kochał się niegdyś szalenie w Małgorzacie i porzucił ją; nie znasz go pan czasem?