Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/065

że powinienem zapomnieć o niej, mówiłem sobie, że jeśli wydam to co posiadam, będę miał tę dziewczynę i nabędę praw do miejsca przed chwilą opuszczonego
 Przed ukończeniem widowiska, Małgorzata i jej towarzyszka opuściły lożę.
 Pomimowoli i ja to uczyniłem.
 — Odchodzisz? — spytał się Ernest.
 — Tak jest.
 — Dlaczego?
 W tej chwili spostrzegł, że loża jest próżną.
 — Idź, idź — rzekł — i życzę ci szczęścia.
 Wyszedłem.
 Usłyszałem na schodach szelest sukni i szmer głosów. Cofnąłem się na bok i ujrzałem, nie będąc widzianym, obiedwie kobiety i dwóch młodych ludzi, którzy im towarzyszyli.
 Pod kolumnadą teatru, zbliżył się do nich służący.
 — Powiedz woźnicy, by zaczekał przed „Café-Anglais” — rzekła Małgorzata — pójdziemy tam pieszo.
 W kilka minut później, błądząc po bulwarze, ujrzałem w oknie jednego z większych gabinetów restauracyi, Małgorzatę wspartą o krzesło i obrywającą liście od swoich kamelij.
 Poszedłem do „Maison d’Or” i z salonu pierwszego piętra, miałem ciągle na oku owe okno.
 O pierwszej godzinie zrana, Małgorzata wsiadła do powozu wraz z trzema towarzyszącemi jej osobami.
 Wziąłem kabryolet i jechałem za niemi.
 Powóz zatrzymał się na ulicy d’Antin № 9.
 Małgorzata wysiadła i weszła sama do siebie.