Strona:PL Adam Mickiewicz - Poezje (1929).djvu/281

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
LXXXIX
NIEUCZONA TWA POSTAĆ...


Nieuczona twa postać, niewymyślne słowa,
Ani lice, ni oko nad inne nie błyska:
A każdy rad cię ujrzeć, rad posłyszeć zbliska;
Choć w ubraniu pasterki, widno, żeś królowa.

Wczora brzmiały i pieśni i głośna rozmowa,
Pytano się o twoich rówiennic nazwiska,
Ten im pochwały sypie, inny żarty ciska,
Ty weszłaś — każdy święte milczenie zachowa.

Tak śród uczty, gdy śpiewak do chóru wyzywał,
Gdy koła tańcujące wiły się po sali,
Nagle staną i zmilkną; każdy zapytywał,

Nikt nie wiedział, dlaczego w zadumieniu stali.
«Ja wiem, rzecze poeta, anioł przelatywał»,
Uczcili wszyscy gościa — nie wszyscy poznali.