I przyjaciele wtenczas pomogli rozmowie,[1]
105
I do pieśni rzucali mnie słowo za słowem,
Jak bajeczne żórawie, lecąc nad ostrowem,
Nad zaklętym pałacem przelatując wiosną.
I słysząc zaklętego chłopca skargę głosną,
Każdy ptak chłopcu jedno pióro zrucił,
110
On zrobił skrzydła i do swoich wrócił...
∗
∗ ∗ |
O, gdybym kiedy dożył tej pociechy,
Żeby te księgi zbłądziły pod strzechy;
Żeby wieśniaczki, kręcąc kołowrotki,
Gdy odśpiewają ulubione zwrotki 115
O tej dziewczynie, co tak grać lubiła,
Że przy skrzypeczkach gąski pogubiła,
O tej sierocie, co piękna jak zorze,
Zaganiać gąski szła w wieczornej porze;
Gdyby też wzięły wieśniaczki do ręki
120
Te księgi, proste jako ich piosenki!
Tak za dni moich, przy wiejskiej zabawie
Czytano nieraz pod lipą na trawie,
Pieśń o Justynie, powieść o Wiesławie![2]
- ↑ 104—105. Poeta ma tu głównie na myśli Ignacego Domeykę, Stefana Witwickiego i Bohdana Zaleskiego. — Obacz Wstęp.
- ↑ Franciszek Karpiński napisał kilka czułych pieśni, poświęconych Justynie, swej ukochanej. Z tych piękniejsze: „Do Justyny. Tęskność na wiosnę“. — Do Justyny: „Drzewa! wyście małe były“... — O Justynie: „Wyszła Justyna“... — „Przypomnienie dawnej miłości“.
„Wiesław“, sielanka Kaźmierza Brodzińskiego, ogłoszona po raz pierwszy drukiem w „Pamiętniku Warszawskim“ w r. 1820. Mickiewicz był już wtedy nauczycielem kowieńskim. Wspomnienia „wiejskiej zabawy“ mogą się zatem odnosić tylko do wakacyj lat 1821—1823. Hołd, złożony tu Karpińskiemu i Brodzińskiemu świadczy o wpływie obu tych poetów na twórcę „Balad“.
