Ta strona została przepisana.
(Widać było, że słuchał rozmowy niechętnie)
„Mnie polityka nudzi; jeżeli z Warszawy
500
Mam list, to rzecz zakonna, to są nasze sprawy
Bernardyńskie; cóż o tem gadać u wieczerzy?
Są tu świeccy, do których nic to nie należy“.[1]
Tak mówiąc, spojrzał zyzem, gdzie śród biesiadników
Siedział gość Moskal, był to pan kapitan Ryków,
505
Stary żołnierz, stał w bliskiej wiosce na kwaterze,
Pan Sędzia go przez grzeczność prosił na wieczerzę.
Ryków jadł smaczno, mało wdawał się w rozmowę,
Lecz na wzmiankę Warszawy, rzekł podniósłszy głowę:
„Pan Podkomorzy! Oj Wy! Pan zawsze ciekawy[2]
510
O Bonaparta,[3] — zawsze wam tam do Warszawy!
- ↑ ks. Robak mówiąc o świeckich, ma przedewszystkiem na myśli Moskala Rykowa i ostrzega Sędziego przed wielomownością.
- ↑ Poeta każe Rykowowi mówić z rosyjska po polsku.
- ↑ O Bonaparta. Ponieważ często będzie w „Panu Tadeuszu“ mowa o Napoleonie, przypominamy główniejsze daty historyczne. Napoleon I (Bonaparte), cesarz Francuzów 1804—1814, ur. w Ajaccio 1769, um. na wyspie św. Heleny 1821, największy wojownik czasów nowożytnych, bogiem wojny zwany; 1796—1797 walczy we Włoszech; 1798 wyprawia się do Egiptu, odnosi zwycięstwo pod Piramidami; 1799 zdobywa część Syrji, gdzie jenerał jego, Kleber, pobija Turków na górze Tabor; 1799 wraca do Francji, przez zamach stanu staje u steru rządów jako pierwszy konsul; 1800 pobija Austrjaków pod Marengo (we Włoszech); 1804 koronowany na cesarza Francji; 1805 zmusza do kapitulacji wojska austrjackie pod Ulm (w Wirtembergji); tegoż roku pokonywa Austrjaków i Rosjan pod Austerlitz (na Morawach); 1806 pod Jeną pobija Prusaków; w następnym roku, po niezdecydowanej bitwie pod Pruską Iławą i zwycięstwie nad Rosjanami pod Friedlandem, pokojem w Tylży tworzy Księstwo Warszawskie; 1803 walczy w Hiszpanji; 1809 zadaje Austrjakom stanowczą klęskę pod Wagram; na wiosnę 1812 podjęta wielka wyprawa na Rosję kończy się strasznym odwrotem, poczem przegrana trzydniowa walka pod Lipskiem (1813) decyduje
